Sa Sieureun Sa Beunyeureun

Anu Sholat Antara Bagja Jeung Cilaka

Al-hamdulillah, sagala puji sinareng syukur éta tetep kagungan Alloh Anu Maha Ghofur, anu kalayan kanyaah katut kaasih Mantenna urang tiasa tepang tur ngeusian alam kamerdekaan, Mudah-mudahan shaum Romadlon geusan ngajadikeun urang minangka golongan muttaqin. Beresih tur suci tina sagala dosa.

Sholawat miwah salam mugia salawasna dilungsurkeun Alloh SWT ka junjunan urang Rosul Muhammad SAW, minangka uswah katut qudwah urang, ka kulawargana katut para sahabatna sareng jalma-jalma anu nuturkeun tapak lacak aranjeuna.

Teu hilap ngalangkungan ieu tulisan, ngadugikeun du’a Tahni’ah; “Taqobbalallohu minnaa wa minkum wa kullu ‘aamin wa antum bikhoirin”. Mudah-mudahan Alloh nampi amal ibadah urang sadaya, sareng mudah-mudahan urang salawasna aya dina kahadéan. Amin. Hadirin, probados ogé moal bosen-bosen pikeun terus ngélingan utamana ka diri kuring sorangan umumna ka wargi-wargi baraya sunda sangkan terus ngamumulé jeung ngaronjatkeun iman katut taqwa, demi iman jeung taqwa éta panghadé-hadéna bekel urang dina énggoning nyorang kahirupan nu pasti bakal datang, nyaéta poé kiamah.

Moal luhur anu dipihatur dina Lembar Da’wah anu ayeuna, tapi urang ngémut-ngémut deui kana pagawéan urang salaku muslim, anu mana ieu gawé téh minangka kawajiban urang salaku muslim anu teu bisa ditinggalkeun, nyaéta sholat. Aya dua rupa nasib anu bakal karandapan ku jalma-jalma anu sholat. Aya jalma anu ku sholatna téh bakal meunang kabagjaan, ogé aya jalma anu ku sholatna téh bakal meunang kacilakaan. Ari jalma nu sok sholat tur meunang kabagjaan, ieu diuningakeun ku Alloh SWT dina surat al-Muminun, ayat 1 jeung 2 nu unggelna;

“Kacida bagjana jalma-jalma mumin téh. (Nyaéta) jalma-jalma anu khusyu dina sholatna”.

Khusyu dina sholat éta lain hiji pagawéan anu énténg. Demi sering kaalaman ku urang, nalika méméh sholat pikiran teu loba kumalayang teuing. Tapi nalika geus prak sholat, sagala rupa anu asalna teu inget dina sholat mah jadi inget. Nepika teu saeutik jalma anu keur sholat ngajanteng salila-lila, lain ku alatan bacaanana panjang, tapi malaweung ngalamun. Kumargi kitu Rosululloh SAW maparin wawadi ka urang sangkan urang bisa ngamumulé khuysu nalika sholat. Diantarana, Rosululloh SAW nyaram ka jalma anu hayang kahampangan atawa kabeuratan pikeun ngalaksanakeun sholat. Naon margina Rosul nyaram kitu? Ku urang tiasa kasawang. Kumaha jadina upama hiji jalma diantara urang ngalaksanakeun sholat bari nahan kahampangan. Geus tangtu dina sholatna téh moal aya kakhusyuan, demi pikiran jeung perhatianana kabéngbat ku hayang ka Wc.

Kitu deui Rosul ngawagel jalma nu ngaos al-Quran, jalaran aya anu keur sholat. Lain teu meunang maca al-Quran, demi maca al-Quran téh kaasup ibadah, tapi ngajénan ka jalma anu keur sholat, bisi kaganggu sholatna alatan leungit kakhusyu’na. Khusyu dina sholat éta lain teu inget naon-naon, nepika diciwit atawa dicabok teu karasa, saperti ceuk dina dongéng, lain kitu. Tapi khuysu’ téh nyaéta ngetrukkeun sakabéh perhatian urang, anu keur sholat kana éta pagawéan sholat.

Upama urang keur nyupiran, écés urang kudu sadar, yén urang téh keur nyupiran lain keur gapléh. Upama urang leungit kasadaran nalika keur migawé hiji pagawéan, geus pasti bakal tinemu jeung kacilakaan. Malah dina ayat séjén, kakhusyuan urang diperedih lain baé nalika urang keur sholat wungkul, tapi diluar sholat ogé urang diperedih kudu khusyu. Sakumaha pidawuh Alloh anu unggelna;

“Naha acan datang waktuna pikeun jalma-jalma anu ariman haté-haténa khusyu’ pikeun éling ka Alloh.”

Ari kabagjaan anu bakal kahontal ku jalma-jalma nu harusyu’ dina sholat, éta ngawengku kana kabagjaan lahir katut batin, dunya jeung akhérat. Kabagjaan dunya, maranéhna bakal bisa ngahudangkeun dina dirina “sumber daya manusia” nu utama. Nepika bisa jadi manusa anu produktif, jalma anu bisa ngahasilkeun, lain jadi jalma anu konsumtif, jalma nu salawasna diladangan batur. Hal ieu bisa kaaos ku urang dina ayat saterasna tina surat al-Muminun ayat ka 3 dugi ka 9 di luhur. Golongan anu kadua, nasib jalma anu sok sholat téh nyaéta diancam ku kacilakaan. Sakumaha pidawuh Alloh SWT. (QS. Al-Ma’uun : 4-5)

Maka kacilakaan pikeun jalma-jalma nu sok shalat, nyaeta jalma-jalma anu mopolerkeun kana shalatna, tegesna jalmi nu sok ria, jeung tara mere tulung ku barang anu manfaat

Poho, kaliru jeung salah éta mah geus jadi sifat jeung watek manusa. Teu aya hiji ogé jalma nu teu kungsi poho. Malah Nabi Muhammad ku anjeun kantos ngarandapan kahilap. Sakumaha kasauran anjeuna;Satemenna kaula téh manusa saperti maranéh. Kaula ogé sok poho saperti pohona maranéh. Jeung upama kaula poho, prak ingetan ku maranéh.Poho nu diancam ku kacilakaan, éta lain poho dina waktu keur sholat. Tapi poho sanggeus sholat. Upama kajadian poho dina waktu keur sholat, nya bisa diganti ku “sujud sahwi” sakumaha nu kantos karandapan ku Rosululloh SAW.

Anjeuna kantos sholat berjama’ah anu kedahna mah opat roka’at, malah mung dua roka’at. Nalika réngsé sholat para sahabat silih taros, nyirikeun aya anu badé ditaroskeun ka Rosul, mung teu warantuneun. Tapi aya hiji sahabat nu naroskeun ka Rosul ngeunaan sholat anu dua roka’at, padahal kedahna mah opat roka’at. Rosul ngawaler: “Enya kaula poho!” lajeng Rosul sareng para sahabat nambahan deui dua roka’at nu kirangna, bari dipungkas ku sujud sahwi.

Pon kitu deui upama aya imam poho anu kuduna mah tasyahud awal dina dua roka’at, ari ieu kalahka jung nangtung, nya anu jadi ma’mum kudu ngélingan ku ucapan “subhaanalloh!”. Atawa imam poho dina maca surat, nya ma’mum kudu ngabéjaan, ulah ngantep. Turta si imam ogé kudu beunang dibéjaan, ulah noyod waé. Kitu upama poho nalika waktu sholat. Tapi upama poho sanggeus sholat, poho kana sagala rupa anu diikrarkeun dina waktu sholat, demi sholat éta euyeub ku jangji pasini urang ka Alloh SWT, nya anu kitu pisan nu bakal diancam baris cilaka. Sabab poho saba’da sholat éta nuduhkeun hiji jalma nu teu boga tanggung jawab kana nu geus diucapkeun jeung dipigawéna.

Dina surat al-Khasyr, Alloh ngandika: Jalma anu poho ka Alloh nyaéta jalma anu poho kana ni’mat ti Alloh, sakaligus poho kana jangji anu geus dikrarkeun ku manéhna nalika sholat Kasadaran umat Islam di urang geus bisa disebutkeun aya ronjatanana. Ti mimiti pajabat nepi ka rahayat, teu sirikna nu getol sholat téh éstu teu kendat-kendat. Sok aya kabéjakeun ku media masa pajabat nu getol sholat tahajud, getol shaum senen kemis, getol silaturrahim ka pasantrén-pasantrén. Pikeun urang salaku rahayat nu dihandap atoh upama para pajabat geus garetol sholat, sugan baé diturutan ku rahayat anu balangsak bari tara sholat.

Demi sagala urusan di urang mah biasana kumaha nu di laluhur jeung kumaha usum. Upama anu di luhur garetol shaum senén kemis, ramé kahandap ogé getol shaum. Upama para pajabat loba nu ngukut dukun, getol datang ka kuburan, nya ramé di handap ogé milu ngukut jeung daratang ka kuburan. Kitu watek jeung talajak di urang mah. Mudah-mudahan baé raména para pajabat sarolat tahajud atawa shaum senen kemis, jeung loba silaturrahim ka majlis ta’lim atawa pasantrén-pasantrén téh éta lain saukur mode, lain saukur hayang nguseup sora pedah badé mayunan pemilu atawa pemilihan umum. Upama para pajabat geus getol sholat, komo maké sholat tahajud mah, urang kudu bungah, demi sholat mibanda tanaga pikeun ngaleungitkeun pirang-pirang kama’siatan jeung kadorakaan. Pidawuh Alloh. Satemena sholat téh bisa negah fahsya jeung munkar. Fahsya nyaéta hiji pagawéan doraka anu teu bisa dilampahkeun ku sorangan, saperti ngadu, jinah, paséa, korupsi ngagerejud harta rahayat. Sedengkeun munkar mah nyaéta kadorakaan anu bisa dipigawé ku sorangan, saperti maling, jeung sabangsana. Pikeun ngukur nepi ka mana sholat urang bisa mibanda kakuatan jeung henteuna, urang bisa nempo kana euyeub jeung teu euyeubna kadorakaan disatengahing urang. Upama kama’siatan masih kénéh mahabu disatengahing urang, saperti judi, ngadu, korupsi jeung sabangsana, nuduhkeun yén sholat urang téh teu mibanda kakuatan.

Cindekna mah acan aya hartina. Sabab sholat anu geus ngandung harti, nyaéta sholat anu bisa ngaleungitkeun pirang-pirang kama’siatan. Hayu urang muhasabah kana diri urang sorangan. Naha sholat urang téh geus bisa nyegah kana kama’siatan. Boh kama’siatan nu aya dina diri urang sorangan, atawa kama’siatan anu aya di tengah-tengah masarakat. Upama jawabanana téh teu acan aya kakuatanana, nya hayu urang sami-sami ronjatkeun. Margi, teu acan sampurna sholat urang upama saukur menerkeun kaifiyatna wungkul tapi hapa tina buahna. Buah tina sholat, nyaéta hudang jeung ngagedurna ruh jihad pikeun ngalawan jeung ngaleungitkeun sagala kama’siatan. Mangga urang ngadu’a ka Alloh, mugia urang dipaparin kakuatan pikeun ngawujudkeun buah tina sholat urang.